De zaal is geopend
Ik ben op tournee! In september en oktober speelde ik drie try-outs van m’n avondvullende solovoorstelling You’re too cute to be an astronaut. Dramaturg Céline Buren helpt me vertellen wat ik wil vertellen, regisseur Sytske van der Ster stuwt me als speler vooruit en Jantien Roozenburg bouwde een meesterlijk vehikel om elke ruimte mee te trotseren.
En toen, voor ik het wist, ging de zaal open: ik speelde voor publiek in de knusse zaal van Theater De Richel in hartje Amsterdam, tijdens de NL Space Week in Noordwijk en omgeven door Veluwse bossen in Nunspeet. Als je denkt dat dat allemaal van een leien dakje ging, nee hoor. Op de dag van de tweede try-out stapte ik gehaast over op station Sassenheim, zonder de koffer met daarin Al Mijn Kostuums. Die bleef rustig in het bagagerek van de trein liggen. De Sprinter sprintte weg en mijn wereld stortte in. Dames in de bus naar Noordwijk zeiden de hyperventilerende actrice dat alles goed zou komen. Met eeuwig doorlopende dank aan NS hoofdconducteur Daniël en creative problem solver Willem speelde ik die avond toch in kostuum. De programmeur van het theater was onder de indruk, een jonge vrouw diep geraakt en conducteur Daniël, die krijgt vrijkaarten voor de voorstelling in Zeist. Tot in maart, Daniël. Nu eerst op naar Enschede (15 november), Weesp (16 november), Wijchen (22 november) en Coevorden (29 november).
Eerste publieksreacties
“Prachtig toneelstuk gezien gisteren! Geweldig als je houdt van bemenste ruimtevaart, erg bent voor gelijke rechten en empowerment voor vrouwen, of als je gewoon een heel goed theaterstuk wil zien! Ga erheen! Sterk aanbevolen.” - Philippe
“Leerzaam, persoonlijk, ontroerend, grappig... Een erg mooie onewomanshow.” - Ilse
“Een mooie vertelling over een bijzondere vrouw. Dit verhaal is niet alleen interessant voor mensen die geïnteresseerd zijn in ruimtevaart. Het is een verhaal over dromen, over vooroordelen en het doorbreken daarvan. Ga dit zien!” - David
“Veel geleerd, gelachen en af en toe ontroerd.” - Reineke
Was je ook bij You’re too cute to be an astronaut? Schrijf me hoe je dat ervaren hebt op Theater.nl ✍️
What would Judy do?
Judy Resnik, NASA’s tweede vrouwelijke astronaut, inspiratiebron voor de voorstelling, hield ongelooflijk veel van vliegen. Ze was er uitzonderlijk goed in. “She was a natural pilot. Absolutely incredible ability in the air.” Zij wel. Ik heb zelf niet eens mijn rijbewijs, maar aanmoediging kan het verschil maken. Willem gaf me een vliegles cadeau. Ik omhelsde hem voor dit grandioze geschenk en was bang dat ik dood zou gaan. Wat dan wel weer een mooi verhaal op zou leveren: ‘actrice die verongelukte astronaut speelt, verongelukt met vliegtuigje’. Vriend en filmmaker Daan Veldhuizen beloofde me daar dan een film over te maken. Maar beter stierf ik nog even niet. Hij heeft wel wat beters te doen. Enfin. Naar Teuge International Airport. Ik kwam, ik bibberde en ik vloog. Het was een zinderende ervaring. Instructeur Mirella liet mijn angst gewoon even voor wat het was en leerde me in nog geen uurtje een elektrisch vliegtuig besturen. En ik leef dus nog. Dat is fijn. Kon ik er gewoon zelf een filmpje over maken. Lekker kort (45 sec.)
Media ja ja
“Judy Resnik wilde toch niet als vrouw geframed worden?”
“Had je zelf astronaut willen worden?”
“Naakttoeslag?”
Ik word volop geïnterviewd. Soms voelt dat onwennig of onwerkelijk, maar ik vind het ook leuk en bijzonder. Het is een mooie manier om mensen te laten weten dat er op hun planeet een voorstelling speelt over een vrouw die ze mogelijk nog niet kennen, gespeeld door een vrouw die ze mogelijk nog niet kennen. (Al heb ik natuurlijk een decennium geleden een onuitwisbare indruk achter gelaten op televisie kijkend Nederland als lijk in Flikken Maastricht. Na enkele minuten ten volste te hebben geleefd als succesvol ontwerper, dat mag erbij gezegd. Ik heb zin om te reïncarneren trouwens, dus castingdirectors, bel me.)
Mijn woorden staan gedrukt in de Z! -dat is echt een mooi stuk geworden, dank je wel Brechtje Keulen-, dagbladen en in glimmende ruimtevaartglossy’s. Maar de meeste opschudding veroorzaakte toch wel deze PR-stunt. En af en toen ben ik niet de geïnterviewde, maar de interviewer. Een gezonde afwisseling.
Een stukje tips naar de mensen toe
Ik heb (nog) niet de superkrachten van Peter Pannekoek, maar toch vertel ik je met plezier over mooie dingen die ik zag. Ten eerste: Frieda Belinfante. Sytske van der Ster regisseerde niet alleen mij, maar ook Esther Lindenbergh. Zij speelt een one-woman-musical over de eerste vrouw ooit die haar eigen symfonieorkest dirigeerde. Eerste vrouwen, tweede vrouwen, we houden ervan. Nog te zien in Meppel en Almere. Kom je daar ook weer eens.
Tweede tip: Christian van Eijkelenburg toert dit seizoen met zijn nieuwe cabaretperformance Wanen. Ik zag de eerste try-out in Theater De Richel en die was veelbelovend. Gedurfd en grappig! Ga kijken.
Tippie nummer drie: om de robotpaling die Adriaan Wormgoor en Willem Vooijs maakten in ‘levenden’ lijve over het podium te zien glibberen, ga je naar Haribo Kimchi van Jaha Koo.
Tot slot: Ouderpardon -over de beste bedoelingen van tekortschietende ouders- van Minoux (Minou Bosua) heb ik nog niet gezien, maar ben ik heel benieuwd naar. Net als naar wat Micha Wertheim in de kleine zaal gaat doen: Nergens Anders (16+). Zestien plus, Micha? Waarom dan, Micha? Nu zijn we extra nieuwsgierig. Slim, Micha.
En hier speel ik
Tot in Enschede (Kun ie ons den pröttel efkes achter de deur smiet'n?), Wees(p) welkom in City of Wesopa of wacht op me in Wijchen [spreek uit: Wiegen].
Ik kom eraan.
Gevlogen.
Gracieuze groet,
Judy
